Twierdza Kłodzko

Opis:

Twierdza Kłodzko (niem. Festung Glatz) – dobrze zachowana, duża twierdza, będąca systemem obronnym z okresu XVII i XVIII wieku. Pierwsza wzmianka o istnieniu grodu obronnego na Górze Fortecznej (Zamkowej) w Kłodzku pochodzi z relacji Kosmasa, czeskiego kronikarza z 981 roku. Należy sądzić, że był to zespół drewnianych budynków otoczonych palisadą – w takiej formie zdobył go i spalił czeski książę Sobiesław w roku 1114. Sobiesław odbudował gród w 1129 roku i osadził w nim kasztelana – Gronzatę. W latach 1557–1560 architekt Ernest Lorenz Kirschke rozbudował twierdzę o zamek średni i niższy. One to, wraz z zamkiem wyższym i fortyfikacjami miasta, stanowiły zespolony w jedno system obronny. W 1742 roku twierdza poddana została Prusakom, którzy zajęli tereny hrabstwa kłodzkiego w konsekwencji pierwszej wojny śląskiej. Twierdza Kłodzka odegrała ważną rolę w czasie obrony Śląska w pruskiej kampanii Napoleona (1806–1807). W czasie II wojny światowej, w latach 1940–1943 twierdza była filią obozu KZ Groß-Rosen, umieszczano w niej jeńców wojennych, dezerterów z armii niemieckiej oraz podejrzanych o działania na szkodę III Rzeszy. Znajdowało się tu ciężkie więzienie dla więźniów politycznych (więziony i stracony był tu m.in. Władysław Planetorz, działacz Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech), miejsce kaźni i obóz pracy. Więziono tu Rosjan, Francuzów, Włochów, Belgów, Czechów, Finów i Anglików. Więźniem twierdzy był m.in. Mirosław Podsiadło, późniejszy prezes Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę.   źródło: Wikipedia